|
تظاهرات لندن، اخطار ما به اسلام سیاسی و
مماشات دولت انگلیس!
مریم نمازی
انترناسیونال: روز هشت مارس شما
در لندن تظاهراتی را بر علیه دادگاههای شریعه برگزار کردید، قبل از
این که به ارزیابی کیفی آن بپردازیم، جمع بندی شما در یک نگاه چیست؟
مریم نمازی: به نظر من این تظاهرات به نسبت کاری که در عرض این سه
ماهه انجام دادیم، تظاهرات خوبی بود. باید دقت کنید که کمپین ما
کلا یک کمپین خلاف جریان است. الان شیخ و ملا و آخوند و طرفدار
اسلام در این کشور از آزادی ابراز وجود سیاسی بیشتری برخوردار هست
تا جریانی مثل ما. با این وجود ما ٦٠٠ نفر را به خیابان آوردیم که
من مطمئنم نظر هزاران نفر دیگر را از طریق همین عده جلب کردیم.
شعارهایی که در طول مسیر دادیم علیه دخالت مذهب، علیه اسلام سیاسی،
علیه زن ستیزی و علیه حکومت اسلامی در ایران بود. در طول مسیر
تعداد زیادی از رهبران و فعالین حزب کمونیست کارگری برای مردم
سخنرانی کردند و با استقبال گرم مردم مواجه شدیم. نامه های زیادی
بعد از این تظاهرات به دست ما رسیده است. خانمی انگلیسی برای من
نوشته است من یک زن قوی هستم که به تظاهرات شما آمدم، اما قویتر
برگشتم. دستهای جدیدی برای کمک به سمت ما دراز شده است. شخصا احساس
خوشحالی زیادی میکنم. فیلم و عکس تظاهراتهای ما برای عزیزانی که
ندیده اند در اینترنت قابل دسترس هست. توصیه میکنم اگر عده ای آن
را ندیده اند، حتما نگاه کنند.
انترناسیونال: شما به سکوت
رسانه ها و امکانات مطبوعاتی اسلامیها اشاره کردید. اگر ممکن هست
در این باره بیشتر توضیح بدهید.
مریم نمازی: اسلامیها به خاطر سیاست خود دولت انگلیس در مماشات با
تروریسم اسلامی، به مطبوعات و ابزارهای تاثیر گذاری روی افکار مردم
دسترسی بیشتری دارند. بگذریم که کلا جریانات اسلامی در غرب هم از
طرف حکومت اسلامی در ایران حمایت میشوند، هم دولتهایی چون عربستان
و سایر شیوخ منطقه برای ساختن مساجد و دسترسی اینها به مطبوعات و
... پول خرج میکنند. در عین حال رسانه های خود اینجا هم تفاوت
چندانی با آنها ندارند. فی المثل در روز برپایی تظاهرات رادیو بی
بی سی انگلیسی خبر تظاهرات ما را پخش کرد. اما چند روز قبل از
تظاهرات برنامه ای رادیویی در باره دادگاههای شریعه گذاشتند که
تماما دفاع از این دادگاهها بود. به نظر من با حرکت ما بی بی سی
تحت فشار افکار عمومی قرار گرفت. خبرنگاران بی بی سی در روز
تظاهرات آمده و گزارش تهیه کردند، خودشان میگفتند اگر خبر اعتراض
شما را پخش نکنیم به ما "بهتان" میزنند که بی بی سی از دادگاه
شریعه دفاع میکند! کاملا مشهود بود زیر فشار هستند. تا جایی که
میدانم تایمز لندن و یک رادیوی فرانسوی هم خبر تظاهرات را پخش
کردند. اما کلا مدتهاست تلاش میکنند سیاست "ایگنور" و نادیده گرفتن
ما را به پیش ببرند.
انترناسیونال: آن نقطه سازشی که
باعث دسترسی اینها از یک طرف و در دسترس گذاشتن مطبوعات توسط رسانه
های غربی به آنها شده چیست؟
مریم نمازی: ضدیت با کمونیسم. روی ضدیت با کمونیسم هر دویشان به
توافق رسیدند که مطبوعات را در اختیار مدافعین حجاب کودک، مدافعین
زن ستیزی، مدافعین جهل و خشونت و خرافه بگذارند اما در اختیار ما
نگذارند! اگر یادتان باشد با همین سیاست بی بی سی در انقلاب ٥٧ از
آیت الله خمینی حمایت کرد. او را مطرح کرد. مطبوعات در اختیارشان
گذاشت. آن زمان در دوره انقلاب، آنقدر از چپ میترسیدند که به
اسلامیها میدان دادند. امروز هم همینطور است. به نظر من ظرفیت خشن
و ضد کمونیستی اسلام نقطه ذوب آنها با منفعت غرب است. ما هم دقیقا
این مماشات را جلو مردم و افکار عمومی غرب میگذاریم که هم از اسلام
سیاسی تنفر دارند، هم از زد و بند و مماشات دول غربی با تروریسم
اسلامی جانشان به لبشان رسیده. ببینید بخش اعظم شرکت کنندگان
تظاهرات ما جوانان و زنان انگلیسی بودند. برای مردم در غرب این
مماشات غیر قابل قبول است. چون تروریسم اسلامی الان پدیده ای در
خاور دور نیست. جلو در خانه خود مردم بمب گذاشته اند. در قطارهای
مسافربری، مردم را با عملیات تروریستی کشته اند. به نظر من ما باید
کاری کنیم که مجبور شوند مطبوعات را که ابزارهای قدرت این جامعه
هستند در اختیار ما قرار بدهند. در عین حال که خودمان هم درصدد
ایجاد مطبوعات قوی و گسترده تر باشیم.
انترناسیونال: با این
وصف میشود تصور کرد که برپایی این تظاهرات بدون تردید، نتیجه یک
کار طولانی مدت تر و اجتماعی با مردم بوده است. در این زمینه چه
تاکیداتی دارید؟
مریم نمازی: بله همینطور است. مردم در هیچ سطحی با سوت کشیدن کسی
به خیابان نمی ریزند. برپایی تظاهرات و اعتراض خیابانی مثل هر شکل
مبارزه دیگر، کار از نزدیک، سیاسی و اجتماعی را طلب میکند. در همین
تظاهرات ما، اکثریت قریب به اتفاق آدمها از قبل تصمیم گرفته بودند
بیایند و شرکت کنند. این نتیجه یک کار پرحوصله، اجتماعی و در تماس
نزدیک با مردم بود. ببینید الان در کمپین ما جوانهایی هستند که
مهاجرند یا از ایران آمده و مشتاقانه با ما فعالیت میکنند یا اینکه
اهل خود اینجا هستند. مثلا یک کمونیست ٨٦ ساله در این کمپین با ما
فعالیت میکند که بسیار جالب است. ارتباط مداوم ما با این افراد از
یک طرف، کار سیاسی ما برای اقناع آنها تاثیرش این است که آنها هم
در مدار دیگری افراد دیگری را جلب میکنند. ما در طی این مدت عمده
سئوالات و نگرانیهای سیاسی را به دقت هم از طریق برنامه تلویزیونی
و هم در برخورد مستقیم جواب دادیم. یکی از مهمترین نگرانیها این
بود که مبادا ما در تعرض به اسلام سیاسی با راسیستها هم جهت بشویم.
این افراد نقد جنبش اسلام سیاسی را در شرایط کمبود حضور چپ، تا به
حال از راسیستها دیده اند و لذا مطلقا خواهان همکاری با آنها
نیستند. نگرانند و ما برای نگرانیشان جواب داشتیم. وقتی نشان دادیم
ما یک جنبش متفاوت هستیم. ما بر علیه راسیسم و اسلام سیاسی هر دو
مبارزه میکنیم، افراد با دغدغه کمتری به ما پیوستند. به نظر من
برای کشاندن مردم به تظاهرات باید این کارهای اجتماعی و
سازمانیافته صورت بگیرد. هم قبل از برپایی تظاهرات و هم بعد از آن
باید سازمانیافته کار کرد. ببینید الان زیر کمپین ما، ده هزار و
دویست نفر امضاء کرده اند. آنهم فقط در عرض ٣ ماه. این خودش مهم
است. ما تمام بحثهای مقابل خودمان را جواب دادیم. اول سعی کردیم
افق کاری را که میکنیم روشن کنیم. بعدا تلاش کردیم مردم را جلب
کنیم. ثالثا تلاش کردیم حضور سیاسی را تامین کنیم. به جرئت میگویم
که در عرض این سه ماه جلسه ای در لندن تشکیل نشده که ما دم در آن
اطلاعیه و بروشورهای تبلیغی و توضیحی خود را پخش نکرده و با مردم
صحبت نکرده باشیم. آمدن تعداد زیادی آدم در تظاهرات برای ما مهم
بود. قبل از تظاهرات هر کسی از ما انتقادی کرده، حتما جواب دادیم.
راسیسم را جواب دادیم. نحوه تماس داشتن با آدمها را جواب دادیم.
فقط به کار سیاسی بسنده نکردیم. اقدامات اجتماعی کردیم. مثلا یک
تیم از وکلای خوب و وارد در لندن را برای کمک کردن به این پروژه
جمع کردیم. ما الان یک شماره تلفن اورژانس سازمان دادیم که هر کسی
برای حل مشکلات خود قصد رفتن به دادگاهها را دارد با ما تماس بگیرد.
شماره تلفن رایگان و وکیل و مشاوره رایگان در اختیار افراد
میگذاریم. در نتیجه این مبارزه و روش سیاسی و اجتماعی که داشتیم هم
موقعیت خود ما تحکیم شده، هم افراد جدیدی به همراه ما جلو صحنه
آمده اند. مثلا در طول این تظاهرات خانمی به نام پریسا که از دست
خشونت دولتی و خانوادگی از ایران فرار کرده است مداوما با مطبوعات
صحبت میکرد، مصاحبه میکرد، با مردم صحبت و در سخنرانیها شرکت میکرد.
اینجا لازم هست نامی هم از همه فعالین و شخصیتهای حزب کمونیست
کارگری ببرم که هم در تظاهرات و هم در کل این کمپین نقش بسیار مهمی
داشته و دارند. از فریبرز پویا که هم در طول تظاهرات سخنرانیهای
پرشوری کرده و هم در کمپین تلاش بسیار زیادی دارد. از سهیلا شریفی
، بهرام سروش، جلیل جلیلی، سعید پرتو، شیوا محبوبی و بقیه عزیزان
که بدون همیاری آنها پیشبرد این کمپین تا امروز ممکن نبود.
انترناسیونال: عکس العمل
ملی-اسلامیها، سلطنت طلبان، افراد و شخصیتهای راست محافظه کار غربی
در اپوزیسیون ایران چه بود؟ از افراد این جنبشها مسعود بهنود،
علیرضا نوریزاده، مهرداد خوانساری و همچنین سایراصلاح طلبان در
لندن هستند، در حال رفت و آمد به بی بی سی و کیهان لندن و صدای
آمریکا، آنها در این باره چه گفتند؟
مریم نمازی: به روی مبارکشان نیاورند! توطئه سکوت جوابشان بود!
بسیار خنده دار است. ببینید اینها الان اگر آیت الله منتظری را به
لندن بیاورند، بدو بدو میروند به استقبالش! لابد پشت سرش نماز هم
میخوانند. در بوق میکنند! یک گروه موزیک از ایران به اینجا می آید،
با اشک و آه به عنوان هنر "ایرانی" آن را به آسمان میبرند. اما زیر
پنجره اتاقهایشان صدای شعارهای ما را علیه حکومت اسلامی، علیه
دادگاههای شریعه، علیه تروریسم اسلامی شنیدند، اما بصورت توطئه
آمیز سکوت کردند. این نشان میدهد که منفعتی دارند. این نشان میدهد
که دستشان از هر دو طرف در کاسه دشمنان مردم است. اینها نانشان را
از این طریق درمی آورند که حقیقت را نادیده بگیرند. ادای اپوزیسیون
در بیاورند. ازهمین افراد، تعدادیشان درست وقتی در مضحکه انتخاباتی
قبلی ما در روبروی سفارت جاسوسی و لانه ترور رژیم اسلامی تظاهرات
میکردیم و شعار میدادیم، با خفت و خواری به درون سفارت جمهوری
اسلامی می خزیدند تا رای بدهند! لابد دوستان عکس آقای بهنود را در
سایتهای اینترنتی در حال پوشاندن صورتش وقتی به سمت صندوقهای رای
سفارت میرفت به یاد دارند؟ این جنبش را به نظر من باید افشا کرد و
به مردم ایران بیشتر نشان داد.
انترناسیونال: برخورد سازمانهای
فمینیست به این کمپین شما چه بوده است؟
مریم نمازی: فمینیستهای اسلامی طرف این کمپین نمی آیند. آنها
هرگونه مبارزه رادیکال علیه اسلام سیاسی را تخطئه میکنند. جریانات
فمینیستی غربی هم دست کمی از آنها ندارند. اینها به ما توصیه
میکردند دست از اعتراض برداریم چون میگفتند نمیشود حق اعتقاد خصوصی
به شریعت اسلام را ممنوع کرد! به آنها میگفتیم این به اصطلاح "عقیده
خصوصی" الان قانون شده است، دارد قانون گذاری میکند. میگفتند باید
در مقابل آن کار فرهنگی کرد! ما میگفتیم چند صد سال باید از پایین
کار فرهنگی بکنیم؟ چقدر باید زنان و کودکان زیر دست و پای این جنبش
تلف بشوند؟ جوابی ندارند بدهند. به خاطر اینکه به لحاظ سیاسی
خودشان با این وضع کنار آمده اند. فمینیستهای اسلامی و کلا جریانات
ملی/ اسلامی اپوزیسیون ایرانی تلاش میکنند هم سکوت کنند، هم وانمود
میکنند که اعتراضات ما "زیادی خشن" و عصبانی است! کسی نیست از
اینها بپرسد این رژیمی که شما با آن به انحاء مختلف کنار می آیید
که خشنترین حکومت روی زمین است. شما که اینقدر در مورد اعتراضات "زیادی
خش" سانتیمانتال هستید چگونه چشمتان را به خشونت و جنایت اسلام
سیاسی و قوانین شریعه و جمهوری اسلامی می بندید؟
انترناسیونال: برنامه های بعدی
شما چیست؟
مریم نمازی: این هفته عازم کانادا هستم. میدانید که یکی دیگر از
کشورهای غربی که در آنجا ما این کمپین را دنبال میکنیم کانادا
میباشد. از سوی سازمانهای کانادایی و همچنین برای سخنرانی از طرف
حزب کمونیست کارگری به آنجا دعوت شده ام. باید این مبارزات را در
یک سطح بین المللی به هم وصل کنیم. همانطور که در مصاحبه قبلی هم
گفتم ما داریم خودمان را برای بیست نوامبر روز جهانی کودک آماده
میکنیم. میخواهیم این بار بر علیه کودک ستیزی اسلام سیاسی به میدان
بیاییم. تظاهرات هشت مارس لندن اولین اخطار ما به اسلام سیاسی و
دولت مماشات طلب انگلیس بود. ما با بسیج مردم در غرب صدای مردم
ایران، حزب کمونیست کارگری و بشریت متمدن را علیه هر دو قطب
تروریستها بلند میکنیم. *
|