|
توهین
و ضرب و شتم خبرنگار به خاطر چهار انگشت باز بالای زانو
26 اردیبهشت 1388
صبا آذرپيک؛ ونک 17/17 عصر پنجشنبه 24 ارديبهشت؛
وقتي با عجله از تاکسي پياده شدم تا براي
عيادت يکي از دوستان به بيمارستان خاتم الانبيا بروم، فکر نمي کردم
که تنها نداشتن کارت ملي و موبايل قطع شده بهانه يي شود تا «تذکر
لساني» دوستان گشت ارشاد به «برخورد فيزيکي» و ... منجر شود. خانم
محترم، چند لحظه صبر کنيد. بعداً فهميدم خانم «سميرا ن.» از
نيروهاي ارشادي صدايم کرد. مانتوي شما چهار انگشت باز بالاي
زانويتان است. گفتم؛ اما جلب توجه نمي کند. توضيح داد که طبق ضوابط
مانتو نبايد بالاي زانو باشد. پذيرفتم و گفتم چند قدم ديگر (روبه
روي پاساژ ونک) ماشين هاي کرج را سوار مي شوم و مي روم خانه. همکار
شما گفت از کجا بداند ساکن مهرشهر هستم و بعد کارت شناسايي خواست
تا به گفته خودش آدرسم را ببيند. توضيح دادم که در کارت شناسايي
آدرس منزل نمي نويسند. گفت شايد دروغ بگوييد و نمي توانيم پشت سر
شما مامور راه بيندازيم تا کرج. کارت شناسايي بدهيد تا استعلام
کنيم که ساکن کجا هستيد. گفتم تا جايي که من مي دانم مرکز آمار
هنوز اطلاعات کامل ما را ندارد چه برسد به آدرس محل سکونت و چند
قدم فاصله نيست. ببينيد که سوار ماشين هاي کرج مي شوم. همکار دوم
که باز هم بعداً فهميدم خانم فاطمه م. است به اين جمع اضافه شد که
بايد مشخص شود سابقه دار هستم يا نه. به خاطر چهار انگشت باز
مانتوي بالاي زانو؟ اسم و فاميلم را گفتم. خانم «م» گفت؛ از کجا
معلوم راست بگويي؟ خانم «ن» گفت موبايلت را بده. گفتم موبايلم را
وزير مخابرات قطع کرده... اما تا گفتم موبايلم قطع شده، خانم «ن»
با لحني تند گفت مسخره مي کني و از پشت سر هل داد و به زمين افتادن
و کشيده شدن روي آسفالت پياده رو تا درون ون گشت ارشاد... دست چپ
من براي هدايت به راه راست در دستان همکاران شما بود و با تمام
قوايشان کشيده مي شد. اميدوارم هيچ وقت چنين دردي را تجربه نکنيد.
جناب سردار، درد بالاتر شايد وقتي بود که جلوي چشم ده ها مرد و به
قول دوستان شما چشم نامحرم اين طور کشيده مي شدم و مانتوي بالاي
زانو که هيچ، روسري هم از سرم افتاد. نمي خواستم وارد ون شوم. دست
و پاهايم را گرفتند و داخل ون پرتابم کردند.... نمي دانم سرم به
چند جا خورد؟، هنوز پايم را جمع نکرده بودم که در ون بسته شد و
وقتي ديدند پاهايم مانع است، پايم را به زور به داخل ون هل دادند و
در را بستند... شاهدي براي ضربه هايي که به کتفم وارد شد در داخل
ون ندارم. ديگر ده ها چشم شاهد نبود که وقتي مي خواستم در ون را
باز کنم و بيرون بيايم، چطور مشت همکاران شما به کمرم مي خورد؛
البته بازوهايم کبود شده، به کبودي همين خط هايي که مي نويسم؛ جاي
چند ناخن هم هست هم بر روي گلويم، هم روي بغض گلويم. شايد تنها خدا
شاهد بود؛ شاهد صحنه هاي ضرب و شتم و هم شاهد لحظه يي که شما در
مجلس روبه روي من ايستاديد و گفتيد هيچ نيرويي برخورد فيزيکي نمي
کند فقط ارشاد و تذکر، گفتم چنين صحنه هايي را مردم ديدند. گفتيد
اگر شما برخورد فيزيکي ديديد، دست مامور من را قلم کنيد و من
خوشحال شدم که سردار احمدي مقدم اينقدر مطمئن تضمين مي دهد هيچ کس
نگران «شايعات» نباشد.
خلاصه مي کنم جناب سردار، پرسيدم من را کجا مي برند و به چه اتهامي؟
حکم جلب يک شهروند را دارند؟ همان خانم «ن» که ديگر مي دانستم از
همه قوي تر هم هست، گفت لباسش حکم جلب است. شرمنده آقاي سردار اما
من ترسيده بودم. و ترسم وقتي بيشتر شد که خانم «ن» مدام تهديدهاي
عجيب و غريب مي کرد؛ از اينکه مرا کجا مي برد و با من چه مي کند.
فکر اينکه حتي يکي از اين تهديدها راست باشد، آنقدر هراس انگيز بود
که بي اختيار انگشتم روي دکمه ضبط رفت تا اگر چشمي شاهد نبود، شايد
گوشي شنوا باشد... نمي نويسم چه تهديدهايي، که تصور امنيت در خاطر
ديگران خراش نبيند و خداي ناکرده به قول شما «شايعه» نشود. اين صدا
اگر تا امروز صبح پاک نشود، اميدوارم امروز و فردا بشنويد. شايد در
هراس آن لحظه حداقل شريک شويد.
وزرا، هنوز هم نمي دانم ساعت چند است؟، فکر کنم حياط معروف به وزرا
بود. ون جلوي پله هاي سنگي نگه داشت. پياده نشدم. دوستان ديگرتان
هم آمدند. دوستان سروان يا نمي دانم سرگرد يا سرهنگ مي پرسيدند چرا
پياده نمي شوي. گفتم با پاي خودم سوار نشدم که با پاي خودم پياده
شوم. اگر جلوي چشم ده ها مرد رهگذر ميدان ونک مباح است که آن طور
سوار ون شوم، جلوي چشم چند مامور شما هم حرام نيست که همان طور
پياده شوم. دوست سرهنگ شما آمد و خواهش کرد آرام شوم و پياده تا
رسيدگي کند. يک ربع گذشت. سرهنگ آمد. پرسيد چه کار کرده؟
- مانتو کوتاه.
-چقدر؟
-چهار انگشت باز بالاي زانو...
- آرايش؟
- نه نداشت...
- با پسري بود؟
- نه...
- توي پارتي گرفتيد؟
- نه... ميدان ونک.
-پر رويي کرد کارت شناسايي و موبايل نداد آورديم اينجا...
-پر رویی کرد کارت شناسایی و موبایل نداد
آوردیم اینجا...
گفتم؛ «نیامدم به زور آوردند.» گفت؛ «یک مدرک بده که بدانم که هستی؟»
گفتم؛ «به خدا ندارم. فقط کارت محل کارم است به دردتان نمی خورد...»
نمی خواستم از موقعیتم سوء استفاده کنم؛ کارت خبرنگاری حوزه مجلس
روزنامه «اعتماد»...
کارت را دادم و سرهنگ رفت. چند دقیقه بعد خانم «م» گفت باید بروی
زیرزمین... برای بازجویی... نه قاتل بودم و نه دزد.
- ... بازجویی نمی روم.
- ... به هر قیمتی؟
باز هم هلم دادند. اما این بار انگار من قوی تر شده بودم. صندلی
های سالن اجتماعات ضریح نجات از من و از دوستان شما کشیدن و هل
دادن. کوتاه آمدند اما خانمی آمد با یک دوربین... می خواست از من
عکس بگیرد... برادر محترم جناب سردار، اینجا چه خبر است؟ دستم را
جلوی صورتم گرفتم تا عکسی گرفته نشود... سرهنگ آمد و گفت بازجویی
لازم نیست.
روبه رویم نشست و از من پرسید چه چیزی را ضبط کردی؟
- «تهدید مامورهای شما را.»
-«چرا؟»
- «چون ترسیده بودم. چون می گفت می خواهم تو را...»
ضبط را خواست... صدا پخش شد. چند مامور دیگر هم بودند. سرهنگ شما
گفت نیروی من تازه کار بوده و اشتباه کرده. ... رفت. وقتی برگشت
گفت به بالا گفتم شما را گرفتند. گفتند ضبط و کارت را بگیریم تا
شنبه جناب سردار با حضور شما آن را بشنوند. مطمئن باشید دروغ نمی
گویم... اما اگر صدا را پاک کنند؟ گفت داخل گاو صندوقم می گذارم...
نیروی ما هم اشتباه کرده... برای چی پاک کنم... شنبه هشت صبح سردار
رسیدگی می کند... با خنده گفت می گویند تو هم مامور من را سیلی زدی؟...
جناب سردار، گفتند حق نداری به کسی زنگ بزنی. یک برگه پر کردم به
اسم متهم خوانده و نوشتم شرح ماوقع و ماجرای ضبط و گرفتن آن را تا
صبح شنبه. امیدوارم صدا بماند تا شما بشنوید... کبودی ها بماند
برای من.
و سرانجام ساعت 9 شب میدان ونک، آزاد شدم...
سردار احمدی مقدم، آنجا به من انگ زدند که می خواهم دم انتخابات
کار سیاسی کرده و جو درست کنم؛ جو سیاسی وقتی نه دوربینی دستم بود،
نه همراهی. تنها سندم چند دقیقه کوتاه داخل ون های سبزرنگ... که
آخرین بار مامور شما داخل گاوصندوقی در یکی از اتاق های وزرا گذاشت.
نمی دانم شاید امروز آن صدا پاک شده باشد اما کبودی های تنم شاید
چند روزی بماند. اما سوالم از شما به یقین اگر پاسخی نداشته باشد،
روی دل خبرنگاری می ماند که فرمانده نیروی انتظامی سرزمینش چشم در
چشمش دوخت و گفت هر جا دیدید ماموری ضرب و شتم می کند، دستش را قلم
کنید. امروز از آن جمله شما از «قلم کردن» تنها قلمی در دستم مانده
که وقتی برای نوشتن همین چند خط روی کاغذ می فرسایم مثل دستم،
گردنم و شانه ام درد می کند.
منبع: اعتماد
بازگشت به صفحه اصلی
|